شاعر : مجتبی صمدی شهاب نوع شعر : مدح و ولادت وزن شعر : مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن قالب شعر : ترکیب بند
تا آن زمان که گـردش این روزگار هست تا آن زمان کـه روز وشبی برقرار هست
کم یا زیاد بـسته بـه میــــزان لطـــف حق پای پیاده عشـق به هـر دل ســــوار هست
وقتی گدا شدن بـه در دوست عاشقــیست پس درتمام عمر به هــر لحظه کـار هسـت
مــــا ظــــاهـراً اگـر چه خدارا ندیـده ایم امـا یــــقیــن کــه جلـوه ي آییــنه دار هست
یک گل رسید ومعنی ضرب المثل شکست یک یـاس آمــده که همیشه بــهــارهــــست
یک برگ یاس با همه عالم برابــر اسـت
معــــنی یـاس یک کلمه هست ومـادراسـت
هرکس که مادراسـت دوعالم برای اوست بـام بهشت نقـطه ي پـایـــین پـــای اوســت
مادر شدن بـرای دو عالـم شـرافتـی است بردخــــتری که گفته پدر هـم فـدای اوست
اوقبل خلقـت آمــده قبــــل از هـمـــه رود سوی بهشت بــــاغ گلــی که سـرای اوست
شرط وشروط خلقــت دنیاســـت فـاطمــه این میــــل باطـــنی عمـــیق خـدای اوسـت
آمد کسی که بــــین قنــــوت شــبانــه اش همواره اسم یک یک همسایه هـای اوست تصویر خالصانه ي ذکـر ودعــاسـت او
همــــسایه ي همیــشه ي قرب خــداست او زهرا فقــط بـرای خـــودش آرزو نــکرد شــــرح خودش برای کسی موبه مــونکرد
چون پیرمرد کـور زمینــــی زیــاد بـــود خــــود را برای مـردم این خاک رو نکرد
حتی انار را بـــه بهــــانه طــــلب نمـــود او جـــز هدایــت همــــگان جستجو نکرد
او دختر پیمـــــبر و یـــک مملکـــت مقام اما به غیر ســــاده مــــداری که خو نکرد
یکـــبار هم نشد که عــــلی شرمگین شود از بــــس زخواهـش دل خود گفتگو نـکرد
این گفته گفته ولــی الله اعـــــظــــم است
او مـثـل اسوه ي حسنه بـهر مــردم است
وقتی که بود خوبی او بــی حســــاب بود وقتی که رفــت آمدنـــــش در حـــجاب بود
او یک سری به عالم مـا زد و زود رفـت دنـــــیا شــد ابـــر تیـــره و او آفــــتاب بود
درک مقام فضه او هـــم نشــــد نــــصیب درک مقام او که خودش یک ســــراب بود
ساییده عرش سربه زمین وقت سجده اش ام العــــبـادت او، و علــــی بوتـــــراب بود
باغ فدک گرفت و بــــه حق خودش رسید زهرا همیـــــشه اهل حســـاب و کتاب بود
او از شبی که زندگی اش ســاده پا گرفت انفــــاق کـــــرد و اهــــل مسیر ثواب بود مــــا درکمان به این همه معنا نمی رسد
ما دستمان به رتـــــبه زهــــرا نمی رسد اوکوثراست وچشمه ي دریاترین خم است نوراست ونوربخش سپهراستوانجم است
پیدا تر ازهمه شــد و بیــــن بزرگـــی اش در لابه لای ثانــــیه هــــای زمان گم است
از آب و خـــــاک مــهریه ي او جوانه زد هر دانه ای که برسر هر خوشه گندم است
مصـــرف نکرد غیر خودش درمسیر حق زهـــــرا تمام مرتبــه؛ الگــوی مـردم است
از خـــــود گـــذشت تا که ولایت علم شود زهرا به پای دیــــن خـدا مثـــل اهرم است
دین خدا ز همت او جــــان گرفتــــه است
زن بـا نــــگاه فاطمه عـــنوان گرفته است زیــــباترین نمـــــایش تـــــابــــان روزگار زهراست آنـــکه مانــده در اذهان روزگار
یک قطـــره از عنـــــایت زهرا نمی شود براین زمیـــــن کــــرامت بــــاران روزگار
این سالها کـه آمـــــد و رفته است همچنان زهـــــرا بـــــود بـــزرگ بزرگان روزگار
یــــعنی چـــــرا بزرگی زهرا غریب ماند باید ســــؤال کـــــرد ز دیـــوان روزگــــار بایـــد سؤال کرد چرا درب خانه سوخت از منـــــتــــــقم در آخـــــر و پایان روزگار
بایـــــــد کــــــسی بــیاید و غم را دوا کند